Miskraam na stilgeboorte

Ten eerste wat ontzettend verdrietig dat je dit hebt moeten meemaken! Een gevoel van leegte die geen enkele ouder zou mogen meemaken! 🤍 Wij hebben zelf eerst een miskraam en hierna ons dochtertje verloren met bijna 20 weken door een navelomstrengeling. Mijn partner en ik gaan hier beiden op een hele andere manier mee om, maar laten elkaar ‘gelukkig’ wel in onze waarde. Hierdoor alsnog veel steun aan elkaar. Heel veel liefde en kracht voor jullie. Is niet niks om dit mee te maken!

Oh jeetje, wat verdrietig 💔 Dan breekt je hart 2x, want hoe ver je ook bent: je verliest je kindje.. Heel veel liefs en sterkte toegewenst 🌸 Wat rot voor je dat je dit niet met je man kan delen. Hij is degene die het meest dichtbij je staat en daar krijg je geen begrip van. Mannen zijn daar denk ik gewoon anders in. Wij vrouwen hebben sneller een moedergevoel omdat het kindje bij ons in ons lijf groeit. Zeker met alle hormonen die daarbij komen kijken. Mannen zijn dan vaak nuchterder.. Wij zijn ook een paar weken geleden 2 kindjes verloren in week 7. 2 van de drieling in mijn buik. Ik vond het vreselijk! En dan vooral de buitenwereld: "gelukkig nu en niet later in de zwangerschap ", of "beter met 1 kindje dan een drieling, dat is zo druk en lastig". Terwijl ik kapot ging van verdriet.. Mijn man reageerde ook amper op het verlies en is erg bezig met het ene kindje in mijn buik. Praat nooit mee over onze tweeling die we verloren zijn. Ik moet mijn steun echt zoeken bij vriendinnen of hier op de mamasites. Jammer dat het niet bij mijn man kan. Denk gewoon dat veel mannen anders in elkaar zitten dan wij.. Ik wens je veel sterkte toe deze tijd en neem de tijd die je nodig hebt om te rouwen. Het mag!! Ook wanneer je je kindjes al verliest in het begin van de zwangerschap. Sorry voor de lange tekst🙈 Liefs!🤗

Wat een verdriet zeg! Na het verliezen van jullie dochter, waarschijnlijk toch weer wat hoop. Veel is het allemaal hè? Afgelopen januari zijn wij met 23 weken onze dochter verloren. Voor haar zwangerschap heb ik een miskraam gehad, er was een lege vruchtzak. Afgelopen juli bleek ik opnieuw zwanger, met zeven weken een kloppend hartje en een week later was het hartje gestopt met kloppen. Dus ik voel heel erg met je mee! Ik merk dat mijn partner er ook anders in staat. Maar dat het mij helpt om te blijven benoemen hoe het voor mij voelt, dat helpt hem ook om extra lief voor mij te zijn. Ik heb hem bijvoorbeeld ook gezegd dat ik het oneerlijk vind, dat ik er meer verdriet om lijk te hebben. Alleen dat bespreken deed me al goed. Dit zorgt ervoor dat ik mijn gevoel niet ga proberen weg te drukken. Best een uitdaging, hopelijk lukt het je om een beetje lief voor jezelf te zijn!

Nou dat is ook niet niks, 2 van de 3 weg. 😔 Dat moet ook een enorm verlies zijn! Ja vreselijk die “goed bedoelde” reacties van de buitenwereld. Wij kregen ook vandaag te horen van ja maar het was toch in één keer raak, volgende maand ben je zo weer zwanger joh. Die mensen weten gewoon echt niet waar ze over praten en hoe veel pijn dat iemand kan doen. Jullie ook heel veel sterkte toegewenst ❤️ en een voorspoedige zwangerschap voor jullie regenboog kindje

Oh nee ook wat een naar nieuws voor jullie, ja ik zeg dat ook wel tegen hem. Laat mij maar gewoon even huilen, mijn verdriet moet er uit. Ik merk dat die het gewoon lastig vind om daar mee om te gaan, en ging lekker in de tuin aan de slag. Daarna ging die boodschappen doen en had die sushi en bloemen voor me gehaald. Zijn manier om dan toch even te laten zien dat die aan me denkt. Terwijl ik liever vanmiddag even een knuffel had gehad. Maar ik ga m ook niet forceren om het op mijn manier te verwerken. Ik denk dat, dat uiteindelijk ook een beetje gaat botsen.

Heel verdrietig 💝 En helaas wij ook. Wij zijn ons zoontje met 34 weken verloren en afgelopen juni na 11 maanden met 7 weken een miskraam gehad.

Wij hebben begin september een miskraam gehad en eind maart zijn we na 39w zwangerschap onze dochter verloren. Mijn partner reageerde precies hetzelfde als jij omschrijft. Ik kan me ook voorstellen dat het voor hem echt zo is, omdat het hele lichamelijke deel er niet bij is voor hem. Hij heeft niet al die hormonen en is niet constant met de zwangerschap bezig zoals ik dat was. Het is zeker wel enorm lastig als je zo verschilt van elkaar qua gevoel. Het voelt erg eenzaam. Wat ons hielp is veel praten. Je zal hiermee misschien elkaar niet helemaal begrijpen, maar het maakt wel dat je weet waar de ander staat. Het is enorm zwaar en lastig. Veel sterkte komende tijd!❤️🍀

Heel veel sterkte. In januari 2024 is onze zoon stilgeboren met 17 weken. In juni 2025 weer een zoontje stilgeboren met 22 weken. Wij hebben beide verdriet om verschillende redenen. Bij zit het vooral dat iets van me zelf ben verloren en dat de schuld bij mij ligt. Mijn man heeft moeite met het zien wegzekken van zijn vrouw... Nogmaals sterkte

Hi, ik ben in maart 2023 mijn zoontje verloren na een voldragen zwangerschap. In januari 2024 weer zwanger geworden en wat was ik gelukkig! Het was mijn laatste embryo van mijn eerste ivf ronde en het voelde echt alsof ik eindelijk weer gelukkig kon zijn. Helaas bleek het bij de eerste echo niet goed en wat is mijn wereld toen ingestort. Zeker na een stil geboorte was dat voor mij echt too much. Al het verdriet en rouw komt keihard terug en het zag er even hopeloos uit. Ik wilde er ook eigenlijk mee stoppen maar dat gevoel hield maar enkele weken aan. Dus nieuwe ivf ronde gehad en gelijk bij de eerste terugplaatsing zwanger. Mijn zoontje is nu 8 maanden 🥰 Ik ben zo blij dat ik toch heb doorgezet maar zal het verdriet en wanhoop van die periode nooit vergeten. Ik heb overigens geen partner maar kan heel goed begrijpen dat het voor partners een compleet andere ervaring is. Ik denk ook dat je het hem niet kwalijk kan nemen maar praat er wel over. 😘

Wat erg om te lezen dat zoveel vrouwen dit meemaken. Ik heb in maart ‘24 mijn dochter verloren na 13 weken, zelf afgebroken omdat ze niet levensvatbaar is. In april ‘25 weer het mooie nieuws dat ik opnieuw zwanger was, maar bij de eerste echo bleek het hartje niet te kloppen. Weer een miskraam en deze zelf op moeten wekken. Gelukkig ben ik er lichamelijk weer bovenop gekomen, maar het is zo zwaar. We zijn nu bijna twee jaar verder en staan nog steeds met lege handen. Ik kan er met mijn partner heel fijn over praten, we beseffen beiden dat het echt anders is voor een man en een vrouw. Ik heb ook therapie gehad (oa EMDR voor PTSS). Mijn vertrouwen is soms gewoon weg, en de angst dat het nooit meer goed gaat komen. Iedereen om ons heen lijkt probleemloze zwangerschappen te hebben en wij blijven achter. Ik ben ook op zoek gegaan naar een reden, veel aanvullende onderzoeken gedaan in het buitenland. Alle uitslagen zijn goed, dat was een hele opluchting en geeft me weer vertrouwen. Het voelt erg eenzaam om dit proces te doorlopen. Doe vooral wat goed voor je voelt, ik merk dat dat nog belangrijker is dan anders.